what the hell is going on?!

Sabah kalkıp da gecenin bir yarısı düzleştirdiğim saçlarımın bozulmuş olduğunu görmem ve çantamı hazırlarken 'hırkamı unutmiyim, hırkamı unutmiyim' diye söylenip telefonumu aynanın önünde unutmamla başlayan günüm okuldaki YGS denemesiyle devam ediyordu. Her şey çok sıkıcı olmaya başlamıştı, matematik neden bu kadar zamanımı almıştı, karnım acıkıyordu, boynum tutuldu, sonra susadım. Yanımdaki çocuk burnunu çekip durdu, sonra birinci oldu. Öğretmenler günü fotoğraflarını aldım, nihayet aldım, ama içinde benim fotoğrafım yoktu. Biraz üzüldüm. Sınavın sonunda Simay içeri girip burnumu getirdi, çıkıp -öğle arası benim almam gereken yerden- aldı mı diye düşündüm; ama annem bırakmış. Telefonumu da bırakmış. Ben telefonumu Serap Hoca'dan alamadım, vermedi. Bir işe yaramadı. Okulda parti varken insanların eğlenmeyi tercih etmeleri gerekiyordu, ders çalışmak için eve gitmeyi değil. VIS'te çok eğlendiğim günlerim olmuştu. Sanırım birisi de bugünküydü. VIS'te çok fazla rezil oldum. Bugün oldum mu hatırlamıyorum. Umrumda da değil zaten. Cadı şapkasının ve cadı burnunun bana bu kadar yakışmış olabilmesi çok adiceydi. İyilik meleği değildim belki ama elimden geleni yapıyordum sonuçta. VIS'teki ilk gösterimi hatırlamaya çalıştım; bulamadım. Dans ederken çok terlemiştim. Günün sonunda karaoke yapamamıştık, bu yüzden eve gelince karaokeparty'yi açtım. Keşke ders çalışsaydım. Yazmaktan sıkıldım. Kötü günlere sakladığım izlenmemiş 8 bölüm how i met'in hepsini tek akşamda izlemek beni çok üzdü. Hayatımın sonuna kadar ağlayabilirmişim gibi hissettim. Hâlâ hissediyorum. Bence bir duyguya sahip olmak çok güzel. 8 sezondur olması gereken barney&robin'i bir bölümde pat diye görmek mi daha üzücüydü, ted'in yalnız kalışı mı, barney'nin gerçekte gey olması mı, hepsini kocaman kıskanmam mı bilmiyorum. Daha küçük bir kalbimin olmasını dilerdim. Ağlamaya üşeniyorum. Birisi hayatımı videoya çeksin ve ben izliyim istiyorum çünkü yaşamak çok sıkıcı ama dizi izlemek harika. Yılbaşları hep umutlu ve kırmızıdır ama ben pesimist ve griyim. 18 olmama 6 günün kalışı ağlama ihtiyacımı artırıyor. Hayatımın en aptal ve en mutlu günlerinin başladığı tarihi hatırlamaya çalışıyorum; ama 26'sı mıydı, 28'i mi hatırlayamıyorum. Bugün hayatımın en aptal ve en mutlu günlerini yaşamaya başladığım o aptal ve mutlu günün yıldönümü olabilir ve ben bunu hatırlayamıyorum. Ama optimum'un açılış tarihini hatırlıyorum. Bence çevremdekiler benden daha iyisini hak ediyorlar. Kendimi hak etmiyorum. Bu kadar çok susamaktan vazgeçmeli ve çişimi tutabilmeyi öğrenmeliyim. Ve elime kalem almaya üşenip sayfalara yazmak yerine bloggerlığa soyunmaktan da vazgeçmeliyim. Zamanın göreceliğine inanmıyorum. Ama mp3'ümün saati ben düzelttikçe her seferinde tekrar ileri gitmeyi nasıl başarıyor bilmiyorum. Rölativite burada işin içine giriyor. Fiziği astronomik boyutta sıkıcı bulsam da rölativite demek çok hoşuma gidiyor. Einstein'a kalırsa ben uzay boşluğunda bir yerlerde mp3'ümden katlarca daha hızlı hareket ediyorum. Bu da demek oluyor ki çok hızlı hareket edersem zaman daha az hızlı geçebilir ve daha geç büyüyebilirim. Böyle bir durumda çizgisel hızdan dolayı Ekvator'da zamanın daha yavaş geçmesi gerekmiyor mu peki? (Google'ladıktan sonra modern fiziğin içine ettiğimi fark ettim. Işık hızının iki katı kadar hızda bir sene boyunca hiç durmadan düzgün doğrusal hareket yapmam durumunda saat, saniyenin on binde biri kadar geri kalırmış; ama kalırmış.) Bilim beni bu kadar heyecanlandırabilirken ben ne halt edip eşit ağırlık okuyorum diye belki bininci kez soruyorum kendime. Ama bu çok ağır bir soru. O yüzden devam etmek istemiyorum. Söyleyeceklerim bu kadar.

işsizim

Daha iyi bir dünyaya inanmak için bir milyon nedene sahip olduğumuzu söyleyenlerin sadece insan olması da garip olurdu; gelin görün ki bu insanlar aynı zamanda Coca-Cola firmasının başındakiler.

Bu cümleyi kurduktan sonra insanlığımdan utandım yalnız. Videoyu indirip koymaya da üşendiğimden sadece link verebiliyorum. TIK.

Artık ders çalışmamakla itham edilmemek istiyorum. ÇÜNKÜ ÇALIŞIYORUM LAN! Yeter artık. Kendi kendime oturup trigonometri çalıştım ve evet henüz bitmedi; ama bitecek sonuçta. Ben sıkılmayayım diye uğraşıp durdukça etrafımdakiler tarafından azarlanıp duruyorum. İçimdeki isteğin içine ediyorlar işte. Pes etmedim ama henüz. Limit çalışcam daha. Bi susun!

24 Kasımımız ekstra tatlı geçtiğinden bir an önce gösteri videosunu alsak da izlesek de gülsek de eğlensek de diyorum. Bir ara VIS'teki rezil oluşlarımı maddelendiricem. Çok tatlıyım.

Eski fotoğraflara bakmak, sizin için de öyle mi bilmesem de, çok cici bir şey. Antalya'yı ve 10. sınıfı özlemişim. Bu cümleden sonra da garip bakışlar fırlattım kendime. Tam bir aptalım.

Dün gece yataktayken aklıma Life with Louie, 402 Nolu Sınıf, Bobby'nin Dünyası, Çılgın Korsan Jack ve Rugrats geldi. Uyuyakalmamış olsaydım saatlerce ağlardım.

Kaçıyorum çünkü 4654625365 soru ödevim var.

Sanırım iyileştim. Artık evde insan içinde oturma iznim var. Tşk anne:)))))

Dizi mi izlesem?

Öpücükler.