Öncelikle, 18'in ölümden korkmak için oldukça erken bir yaş olduğu konusunda anlaşalım. Sonra, ben size bütün gün dershanede olup da hiç ders çalışamadığımı falan itiraf edeyim. Siz de istiyorsanız yargılayın ya da memnuniyetsizlikle suçlayın beni.
Korkuyor olmam çok mu garip inanın bilmiyorum. Hayatımın her ânında her şeyden korkan ve tutarsız bir şekilde çok mutlu yaşayan bir kızım ben. Şimdi düşününce saçma geldiği de oluyor; lakin zannediyorum ki çocukken de böyleydim. Yani bir şeyler hep ters gidecekmiş ve ben çok üzülecekmişim gibi hissederdim. Öyle de olmazdı sanki. Belli de etmemeye çalışırdım belki, inanın hiç bilmiyorum. Hep mi korktum büyümekten, yoksa büyüyünce mi küçükken de korktuğum yalanını uydurup tüm suçu kendime yüklemedim ve paylaştım küçüklüğümle; bunu da bilmiyorum. Son cümleden hiçbir şey anlamadığınızı da biliyorum. Zaten söyleyeceklerimi kafamda kurabiliyor olsaydım, gider konuşurdum birileriyle. Yazarken bile sıkıntı çektiğim anlar oluyor ve şimdiki de onlardan biri. Ne hissettiğimi biliyor olsam daha hızlı hareket edebilecek parmaklarım ve bana da sabah çözmem gereken denememi çözmek için daha çok zaman kalacak. Ama olmuyor işte. Her şey her zaman istediğiniz gibi gidemeyebiliyor.
Sanırım 18'imi doldurduğum gün ateşlendi fitil. Yani önceden de hafif kıvılcımlar varmıştı da o gün her şey olması gerektiği duruma gelmişti gibi. Bundan önce hep korkmaktan korkmuş ve aslında böyle pesimist bir kız olmadığımı, büyüyünce düzeleceğimi falan iddia etmiş ve hep reddetmiştim kendimi. Benliğimin, reddedemeyeceğim şekilde baştan sona pesimizmden oluştuğunu idrak etme günüm işte 18 olduğum gün. Umarım yanılıyorumdur, çünkü sonumun Cahit Sıtkı'nınki gibi olmasını istemiyorum. Resmen gezip eğlenmem, üniversite hayalleri kurmam gereken yaştayım; benim yaptığımsa hep düşünmek. Düşünmekten ne kadar nefret ettiğimi biliyoruz, değil mi?
Her şeyin asıl sorumlusu alışkanlıklar. Suçu kendimden alıp da yüklemediğim bir tek karşımdaki sürahi kaldı. O da pek masum görünüyor, kıyamıyorum kızmaya. Ne diyordum? Alışkanlık. Şimdi hep birlikte güleceğiz söyleyeceğim şeye. Hazır mıyız? Üniversiteye gittiğimde odamı bir daha hiç göremeyecekmişim gibi hissediyorum. Aslında tam olarak böyle değil. Yine ifade edemiyorum kendimi. Sanırım üniversitenin kelime anlamı benim lügatımda
Belki de gözümde öcü diye canlandırdığım geleceğin bana öcü olmadığını kanıtlaması gerekiyor. Böylece daha şirin duygular besleyebilirim içimde. Her şeye karşı. Ah, bunun için de zaman gerekiyor ve ben hem beklemekten, hem de zamanın geçmesinden nefret ediyorum. 'Hadi nooğlur şu gün gelsin artık!' diyen insanları HİİİİİÇ samimi bulmuyorum çünkü onlar aslında çok mutlu olan; lakin o gün gelmezse asla mutlu olamayacaklarını düşünen şımarık insanlar. Zamanın geçmesinden gocunmayan insanlar çocukluğun nasıl güzel bir şey olduğunu henüz kavrayamamış insanlardır bence. Henüz diyorum, çünkü eninde sonunda anlayacak ve çok üzülecekler. Noğlur biri bana bunları düşünen tek insanın ben olmadığımı söylesin. Söylesin; çünkü kendimi kralın çıplak olduğunu görüp salak damgası yememek için susan köylüler gibi hissediyorum. Hayır, sanırım hikâyenin mantığını biliyor ve kendimi, biri kendisine salak diyecek diye gerçekleri haykıramayan insana kızan Nazlı gibi hissediyorum.
Bu arada, yalvarıyorum hırsınızdan ölmeyin. O kadar çirkin görünüyorsunuz ki, inanın söyleyecek hiçbir şey bulamıyorum.
Bir şeylerden emin olmadan, hatta emin olsanız dahi, o şeyi iddia edercesine savunmayın. Çünkü belki birileri o şeyi sizden daha iyi biliyordur. Olabilir ki.
Tartışırken karşınızdakini susturursanız, karşınızdakinin söyleyeceklerinin sizinkilerden daha iyi şeyler olduğunu kabul etmiş olursunuz. Bunu da burda belirteyim de yanlış şeyapılmasın.
Nazlı'dan hayat dersleri başlığımızın sonuna gelmiş bulunuyoruz sevgili blogseverler. Yayımda ve yapımda emeği geçen herkese teşekkürü bir borç bilirim.
Yalnız sakın yanlışlıkla ders falan çalışmayayım hani.
Babamla bomboş insanlar olarak iddia oynadığımızı söylemiş miydim? Futbol bilgim okul çantamla eşdeğer ama bu bir sorun mu sizce? Bence değil. Zaten en sonunda zengin olacağız ve ben ameliyatla düşünme yetimi aldıracağım. Heyyo.
Gideyim de denememi çözeyim bari.
Bence gerçekten süppper bir yazı olmuş bu Nazlı, eline sağlık. Ama mesela üniversite üçüncü sınıfa giderken (ileri bir tarih olarak tamamen attım bunu bu arada) bu yazıyı bir daha okuyunca kendine inanamayacaksın. Ya da en azından ben öyle düşündüm okuyunca.
YanıtlaSilBir de bu yazın nedense bir düşüncemi aklıma getirdi. 'düşünebildiğim hızda yazabilsem ne olurdu acaba' diye acayip bir fikrim var. Sanırım aşağı yukarı bu yazı gibi bir şey olurdu. :)
İşte bu da böyle bir yorumumdur yani, yazıya bir başlayınca hepsini okumadan duramadım. Okumuşken de bir şeyler yazayım istedim sanırım. Son olarak çalışmalarında başarılar diliyorum. İsteyince olur, istersen yaparsın. Kim tutar seni? :)
Artık büyümem gerekiyor deyip durdukça hiç büyüyememe gibi bir özelliğim var sanırım. Zannediyorum dediğin gibi olacak ve evet, tek dileğim de bu.
YanıtlaSilYorumun için çok çok teşekkür ederim. Çok mutlu ettin beni :)