mutsuz olmayı hak edebilmek

'Artık mutsuzum demiyorum, çünkü mutsuz olmaya benden daha çok ihtiyacı olan insanlar var' temalı günüm kocaman bir kahvaltıyla başlamıştı -ki inkar da etsem büyük kahvaltıları çok severim-. Akşam oldu ve ben çok büyük bir hata yaptığımı fark ettim. 4 buçuk ay gecikmeli olarak. Şu an mutsuz olduğumu söylemeye hakkım var mı bilmiyorum. Ama diğerlerinin mutsuz olmaları gerektiğini çok iyi biliyorum. Diğer insanlar üzerinden prim yapabilmenin ne kadar acizce bir şey olduğunu biliyorum. Azıcık daha açıkgözlü ve akıllı olsaydım başıma bunların gelmeyebileceğini biliyorum. Kırdığım insanlar var, başkalarının sözlerine inanarak kırdığım insanlar var ve aslında o başkalarına mı, kendime mi daha çok kızgınım kestiremiyorum. İnsanlara asla tam anlamıyla güvenmemem gerektiğini öğrendim bugün ve hayat tecrübesi kazanmak ya da olgunlaşmak için çok küçük olduğumu. Her şeyin para demek olmadığını ve dürüstlüğün önemli bir şey olduğunu bildiğim için ötekilerden daha iyi şeyler hak ediyorum bence; ama günün sonunda üzülen yine ben oldum ve açıkça söylemek gerekirse tam bir aptalım. Sanırım asla büyüyemeyeceğim. Ama yarın 4 buçuk ay gecikmeli olarak son kez suçlayacağım kendimi. Belki daha iyi hissederim. Ayrıca hâlâ mutsuzum demeyi hak edecek kadar mutsuz değilim.

 

people make you happier tagi altında paylaştığım işbu girdi de yalan oldu. gerçekten nasıl bu kadar saf olabiliyorum?